ตำนานนักดาบผู้ก่อกำเนิดสำนักนิเท็นอิจิริว และ คัมภีร์ห้าห่วง บทประพันธ์ของ โยชิกาวะ เออิจิ (1892-1962) -แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา 1 เมื่อเดินมาด้วยกันมาถึงต้นทางลงเนินลาดยาวนางาซากะบนเส้นทางสายทัมบะ ไม่ว่าใครจะต้องชี้ชวนชมความงามของทิวทัศน์ในมุมกว้างสุดสายตากันทั้งนั้น และที่เห็นเป็นประกายราวสายฟ้าลิบ ๆ อยู่เหนือทิวไม้ คือหิมะที่ยังหลงเหลืออยู่ตามหลืบเขาที่โอบล้อมชานเมืองด้านตะวันตกเฉียงเหนือของนครหลวงเกียวโต “ก่อกองไฟกันดีไหม” ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น วันที่เก้าของปีใหม่ต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังเยียบเย็นบางเวลาอย่างเช่นวันนี้ยังหนาวเหน็บราวกับกลางฤดูหนาว ลมที่พัดลงมาจากทิวเขาคินูงาซะไม่ขาดสาย เสียงนกป่าเพรียกหากัน และแม้แต่ดาบในฝักก็ยังช่วยกันระดมความเยือกเย็นให้แก่ผิวกายจนต้องเรียกหาความอบอุ่น “เออ เอ็งก่อไฟเก่งนี่ ลุกโชนทีเดียว ค่อยยังชั่วหน่อย” คนหนึ่งเอ่ยชม อีกคนหนึ่งท้วงติง “ลูกไฟกระเด็นออกอย่างนั้นต้องระวังกันหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเกิดไฟป่าขึ้นละก็จะยุ่งกันใหญ่” “ไม่ต้องห่วงถึงขนาดนั้นหรอก แม้ไฟป่าจะลุกลามแค่ไหนก็ไปไม่ถึงเกียวโตแน่” กองไฟที่ก่อขึ้นตรงชายทุ่งได้เชื้อเพลิงอย่างดีจึงคุโพลงส่งเสียงเปรี๊ยะประ แสงจากเปลวไฟที่พลุ่งสูงจนเกือบถึงดวงอาทิตย์ยามเช้า สะท้อนจับใบหน้าชายฉกรรจ์กว่าสี่สิบคนที่ล้อมรอบอยู่ทำให้ดูเหี้ยมเกรียมขึ้นไปอีก “เฮ้ย ๆ ชักจะร้อนไปแล้ว” คราวนี้ถึงกับมีคนบ่น “พอได้แล้ว” อูเอดะ เรียวเฮปัดควันไฟเป็นพัลวัน ร้องห้ามคนที่กำลังจะโยนหญ้าแห้งลงไปในกองไฟเสียงเขียว ศิษย์สำนักดาบโยชิโอกะผิงไฟกันอยู่ครู่ใหญ่ “น่าจะกว่าหกนาฬิกาแล้ว” ใคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “จริงรึ” หลายคนแหงนหน้าขึ้นสำรวจดูทิศทางดวงอาทิตย์ “จวนจะได้เวลานัดแล้ว” ใช่สิ… ทุ่งเร็นไดจิทางเหนือของนครหลวง วันที่เก้าของปีใหม่ เวลาเช้าเจ็ดนาฬิกา…
Read More
MUSASHI-มิยาโมโตะ มุซาชิภาค 4 ลม ทุ่งร้างทางเปลี่ยว
